Kaniuki welcome to.

U nas zawsze wszystkiego było. Pszczoły, króliki, owce, konie, krowy, świnie, kury, kaczki, gęsi, czasem indyki nawet były. Wyobrażasz sobie? I biegaj teraz od jednego do drugiego. A mnie uczyli na specjalizacji, że prowadząc gospodarstwo we dwójkę, jedno śmiało może jechać na wczasy. Jak ja zacząłem rodzicom mówić po powrocie ze szkoły, że można jechać na urlop w czasie sianokosów.. no to dobrze, że ojciec kołkiem czy paskiem po plecach nie przejechał.
No więc może nie wygnany ale zebrałem się i pojechałem do miasta szukać pracy. Zajeżdżam na Kilińskiego do Białegostoku gdzie był urząd pracy, a tam cała ściana ogłoszeń. Pracy w bród, nie ma problemu, proszę bardzo, przyjmują, tylko ja zameldowany na wiosce. Więc pytają mnie: a zaświadczenie z gminy, że w Pana zawodzie nie ma pracy? No to weź teraz, że z naszej gminy w zawodzie rolnika, nie ma pracy po szkole rolniczej? Pojechałem do gminy i mówię, że potrzebuję zaświadczenie. Po jakiej szkole? Po rolniczej. A ten dyrektor wyśmiał mnie, pokazał gdzie są drzwi. Wychodzę – łeb spuszczony, a on na koniec mówi:
-A jak nazwisko Twoje?
-Turowski.
-Syn Piotra? Wracaj z powrotem.
I to po tylu latach wróciłem jak w tej piosence „wioseczka maja.” Czemu wróciłem? Bo jak ja w Kanadzie siedziałem na demolejszyn gdzie pyrchałem, smarkałem jak nawet w maskach robiłem, to mi się chciało do tych Kaniuk wracać, kosić i wdychać świeży zapach trawy. Cieszyć się tą zieleniną, tym słońcem. Jak przyjechałem to żeby nie pojechać znów, bo jeździłem cztery razy do Kanady na pół roku, wizę dostanę, wrócę-posiedzę. Nie ma co robić, znów jedziesz i tam już się śmiali: będziesz tak jeździł i jeździł, a ja mówię: no może nie przyjadę więcej, no i wróciłem i pięć cielaków kupiłem. Bo wiedziałem, że jak cielaków nakupię to żywe stworzenie, a rodzicom nie będę mógł ich zostawić. W ten sposób zahamowałem swoją emigrację do Kanady. I skończyłem na kurach. Od pięciu lat w kurniku siedzę, ale do Kanady się nie wybieram.